JOHANNE

Indonesië; het land waar men drie keer per dag nasi moet eten om vol te zitten. Het land waar men non-stop lijkt te lachen. Het land waar het zo warm is dat je je na het douchen afvraagt of je je wel goed hebt afgedroogd of dat je alweer aan het zweten bent. Het land waar de mensen na één oogopslag je vriend zijn. Het land waar ik 4,5 maanden mocht wonen om mijn afstudeeropdracht uit te voeren met mijn klasgenoot.

Eind september (2017) begon het grootste avontuur ooit. Ik stapte samen met mijn klasgenoot het vliegtuig in, niet wetend waar ik exact uit zou stappen. Ik wist alleen wat mijn afstudeeronderzoek in zou gaan houden: een onderzoek naar de sociaal economische situatie van mensen met een lichamelijke beperking. Dit hebben wij onderzocht door middel van interviews bij de mensen thuis. Wat mij hierin het meest is opgevallen is de luchtige manier waarmee mensen hier omgaan met hun beperking. Dit wil niet zeggen dat bepaalde situaties niet heel schrijnend zijn, maar maakt wel dat ik vol bewondering naar deze mensen kijk. Als ik hoor hoe veel van deze mensen iedere dag rondkomen van een krappe 1,50 euro per dag, voor hun gehele gezin, bezorgt me dat soms ook zeker wel een schuldgevoel. Toch hebben deze mensen een eeuwigdurende glimlach op hun gezicht geprent. Ik weet niet wat dat is, waar ze die kracht vandaan halen, maar ik kan wel zeggen dat ik onwijs veel respect voor deze mensen heb. Het is dan ook bijzonder om te zien dat buren en familie hier een enorm grote rol spelen voor mensen. Buren en familieleden dragen zorg voor elkaar en zullen elkaar hier altijd steunen. Als ik hier aan mensen vertel dat ik in Nederland mijn eigen buren niet eens ken kijken ze me ongelovig aan. Dat kan toch niet? Je buren zijn toch mensen op wie je terug kan vallen?

Wat mensen hier ook heel vreemd vindt aan Nederlanders is dat wij Nederlanders altijd alles moeten plannen. Zelfs onze sociale activiteiten worden gepland. Vertel dit aan een Indonees en hij zal je uitlachen. Vrienden hoor je een bericht te kunnen sturen op het moment dat je zin hebt om af te spreken. Überhaupt Nederlanders zijn hier trouwens vreemd en interessant. Iedereen wil met ons op de foto, geeft zijn vriend een por terwijl er naar ons wordt gewezen: “bule!” (Bule is het woord dat wordt gebruikt voor blanke/westerling) Mensen bieden ons buitenlanders maar wat graag een lift aan. Zelfs als ze al met zijn drieën op één scooter zitten denken ze dat het mogelijk is dat er nog twee grote blanke Nederlanders bij op kunnen. Nu zouden wij natuurlijk zeggen dat dit nooit kan, maar ik kan je garanderen, Indonesiërs maken alles mogelijk qua vervoer. Kermisattracties op de scooter: kan. Vader, moeder, twee kinderen en een baby op één scooter: kan. Slapen bovenop een vrachtwagen: niks aan de hand. Honderd kippen op de scooter: geen probleem. Rechts of links inhalen maakt niet uit, voorrangsregels kennen ze niet en een doorgetrokken streep in het midden van de weg zit er alleen voor de sier. En toch denk ik dat mensen hier veiliger rijden dan in Nederland. Het is een magisch land.

Ook de mensen in dit land zijn magisch. Ze glimlachen constant, groeten overal en bedanken zelfs op het moment dat de ander eigenlijk bedankt moet zeggen. Vriendschappen hier zijn als vage kennissen in Nederland. Je hoeft hier maar naar iemand te kijken en je bent zijn vriend. Je hoeft niks te doen en je hebt al honderd vrienden in dit land. Mensen nodigen je al snel uit om bijvoorbeeld bij hen thuis te komen eten. Het Indonesische eten is heerlijk, maar ook scherp. Het is dan ook aan te raden om altijd een flesje water bij je te hebben.. Maar ook het spreken van de Indonesische taal om bij het bestellen te zeggen dat je geen scherp eten wil kan goed van pas komen. Het spreken van de Indonesische taal is sowieso erg handig, maar vooral ook erg leuk! Het zorgt voor een extra stukje contact met de mensen. Uiteindelijk hebben de mensen die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen mijn reis tot iets ontzettend moois en waardevols gemaakt! Ik raad dan ook iedereen aan om zo veel mogelijk samen met de lokale bevolking te doen.

Ik kan nog heel veel vertellen over al mijn ervaringen, maar ik zal hier afronden. Mocht je toch meer van mijn ervaringen willen horen kan je altijd mijn mailadres opvragen bij de organisatie.

Salam,
Johanne

P.S. Ik wil graag nog even benoemen dat ik erg fijne ervaringen heb met Indonesian Experience. Ze bieden taallessen aan, helpen met het regelen van het visum en bieden daarnaast ook veel andere begeleiding/ondersteuning op het moment dat je in Indonesië zit. Ze zorgen er bijvoorbeeld ook voor dat, mocht het nodig zijn, er iemand met je meegaat naar het ziekenhuis.